The problem lies with me, I don’t confront people directly when they’ve hurt me. I might have done it only to a few trusted ones, if you’re one of them, then I trust you.

Many have hurt me without them knowing it. I am one of those who are in-denial and too trusting people who would always come up with an optimistic side of somebody even if the whole world is telling me to not trust that person. I am one who thinks much and ends up curling in a corner somewhere because of depression. I am the silent jealous type who nurses wounds in the form of blog rants, art, or music.

Sometimes I resent my “optimistic” nature, I am tired of being depressed and optimistic simultaneously. I am not stable. I am not coherent at this moment and I am depressed.

Nakakainis lang ung mga times na alam mo na ung sagot pero sa mga tanong mo pero nagtatanong ka parin. Nakakainis ung mga oras na wala ka naman dapat na ikainsecure o ikaselos pero nagseselos ka. Nakakainis ung mga oras na desedidio ka na mahalin ung tao biglang may hahadlang na kung ano. Nakakapagod na. Parati nalang, kapag set na ako na mahalin ang isang tao, na magopen up… nasasaktan ako. Ayoko na magmahal. Ayoko na ang sakit sakit na eh. Ang hirap umiwas sa taong hindi niya alam kung bakit siya iniiwasan, o kaya ang magalit sa isang tao na hindi naman niya alam na galit ka saknaya, o di kaya ang magpanggap na masaya ka para sa taong ito pero sa totoo eh hirap na hirap na kalooban mo.

Hindi pa ako ready magmahal dahil hindi pa ako ready masaktan, pero hindi mo naman mapipigilang magmahal.

Feeling ko nagpagiiwanan na ako… one day… ako naman ang mangiiwan. kitakits nalang sa heaven? haha